مدتی با خودمان به گونه ای رفتار کنیم که با دوستمان آنگونه رفتار میکنیم.

همانطور که مراقب هستیم ناراحتش نکنیم،کاری که دوست ندارد انجام ندهیم،دلش را نشکنیم،بابت خوبی هایش اوراستایش کنیم وبرای کوچیکترین نکات مثبتش آفرین بگوییم، با خودمان هم مدتی اینگونه رفتار کنیم…

زیاد از حد خودمان را سرزنش نکنیم،کاری نکنیم که ناراحتمان میکند،خودمان را خوشحال کنیم همانطور که گاهی برای دوستمان دلقک می شویم تا خنده به روی لب هایش بیاوریم…

انصافا چرا ما یا حداقل من،ذره ای از رفتارخوبی که با دیگران داریم/دارم با خودم نداریم/ندارم؟

رفتاری که دوست دارم با من داشته باشند را با دیگران دارم و منتظرم کسی هم اینطور برای من باشد…چرا منتظر باشم؟چرا خودم با خودم دوستانه برخورد نکنم؟

شاید این سرآغاز دوستی من با خودم باشد..‌.